22

Er zijn allerlei geluiden in huis en Irma moet even nadenken om te begrijpen wat die geluiden betekenen. Het volgende moment hoort ze de stem van Denise op de overloop. ‘Kom eruit, slaapkop, het is veel te mooi weer om in bed te liggen.’ Als Irma de trap af loopt, ruikt ze koffie.

Denise heeft haar plannen al klaar. ‘Ik zou die coffeeshop waar jij Floran hebt afgezet wel eens willen zien. Zullen we vandaag een dagje Alkmaar doen?’

Irma zucht diep. ‘Nee hè, toch niet weer dat gemekker over meneer Haverkort? Ik dacht dat je er nu wel klaar mee was.’

‘Het intrigeert me dat ze bij RTL Boulevard niets over zijn hasjgebruik hebben gezegd.’

‘Nogmaals: dat hoeft niemand te weten.’

Irma wil nog een venijnig antwoord geven, maar het geluid van de telefoon voorkomt dit. Het is Vince. Zijn stem beeft. ‘Ik versta je bijna niet,’ zegt Irma. ‘Wat is er aan de hand met Ria? Wát? Hoe kan dat zo opeens? Wat zul je geschrokken zijn. Nee, natuurlijk niet, ik kom eraan.’ Ze richt zich tot Denise. ‘Geen dagje shoppen, ik moet naar Egmond. De vrouw van mijn baas is vannacht acuut opgenomen in het ziekenhuis met hartritmestoornissen. Hij is zich een ongeluk geschrokken en wil in haar buurt zijn vandaag. Er gaan allerlei onderzoeken plaatsvinden. En in Egmond is niemand beschikbaar die de leiding kan nemen, dus ik moet aan het werk.’

‘Daar kom je dan mooi onderuit.’

‘Waar kom ik onderuit?’

‘Aan dat bezoek aan die coffeeshop.’

‘Daar mag jij wat mij betreft gerust in je eentje naartoe gaan, Denise, maar mij zul je daar niet meer zien. Als ik iets afsluit, is het definitief. Ik hou niet van half werk.’

Denise kijkt Irma peinzend aan. ‘Nee, dat klopt.’

Irma is opgelucht. Ze zou Ria bijna dankbaar zijn voor haar acute ziekenhuisopname. Maar Vince was zo ongerust dat ze zich voor deze gedachte schaamt. Het moet goed aflopen met Ria, ze is een aardige vrouw die altijd hartelijk voor Irma is geweest. Ze verdient het om gezond oud te worden. En Denise moet ophouden met het in bedekte termen duidelijk maken van haar achterdocht. Waarom doet ze dat toch? En hoelang is dit al gaande? Waar komt dat wantrouwen vandaan?

Als ze Egmond nadert, besluit ze zich niet langer druk te maken over de achterdochtige vragen van haar vriendin. Haar collega Jeltje staat al op haar te wachten en trekt haar bijna het Grand Café in. ‘Zou ze doodgaan?’

Irma heeft zin de vrouw van zich af te schudden. ‘Niet zo dramatisch doen, Jeltje. Ze is in goede handen en ik weet zeker dat ze binnenkort weer gezond rondloopt.’

‘Met zulke ernstige hartklachten? Ik dacht het niet. Vince was ook helemaal de kluts kwijt. Hij huilde.’

Irma kijkt de zaak rond. Het is niet druk. ‘Ik ga eerst de bar eens opruimen. Blijf jij maar in de bediening.’

‘Kan het je niet schelen wat er met Ria gebeurt?’

Irma voelt de irritatie terrein winnen. ‘Het kan mij heel veel schelen, maar ik help Ria en Vince niet als ik hier superongerust ga rondlopen. Dat geldt ook voor jou. Doe me een plezier en beheers je een beetje. Dit is je werk, er wordt hier het een en ander van je verwacht.’

‘Wat ben jij hard, Irma.’

Het is tamelijk druk geworden en Ria’s ziekte komt niet meer ter sprake. Irma ziet wel dat Jeltje nu en dan met een donkere blik naar haar kijkt, maar ze zorgt ervoor dat de glimlach op haar gezicht aanwezig blijft. Ze voelt zich rustig en merkt dat dit van invloed is op de rest van het personeel. De aanvankelijke paniek is verdwenen, er wordt niet meer verschrikt opgekeken als de telefoon gaat. Irma is ervan overtuigd dat het goed afloopt met Ria. Die zekerheid geeft rust. Ze hoort de vriendelijke klank van haar eigen stem, ziet haar handen op een trefzekere manier hun werk doen en voelt de grond onder haar voeten. Ze merkt dat ze in staat is om minder geïrriteerd te zijn en wat toegeeflijker terug te denken aan alles wat Denise gisteravond en vanmorgen tegen haar zei. Het maakt mogelijk dat ze zonder iets te voelen naar de plek van Wouter kijkt. Die plek is ondanks alle aandacht voor het vertrek van Floran prominent aanwezig. Maar vandaag is het alleen een plek.

‘Wat ben je stil,’ zegt Jeltje.

Nu dat weer. Irma wacht even voor ze reageert. ‘Ik merk dat ik moe begin te worden. Het was een korte nacht, ik had bezoek.’

‘O. Leuk bezoek?’

‘Mijn vriendin.’ Nu gaat Jeltje misschien wel denken dat ze lesbisch is. Irma wil het uitleggen, maar besluit haar mond te houden.

‘Ik kan wel afsluiten,’ biedt Jeltje aan.

Zelfs een aanbod van Jeltje is vandaag acceptabel.